Anzaklı Ömer

Bu Yaşanmış Öyküyü Aktaran, Sayın Dr. Ömer Musaoğlu 85 Yaşındadır Ve Halen İstanbul Moda'da Oturmaktadır.

• 1957 yılında İstanbul Tip Fakültesi`den mezun olup ihtisas yapmak üzere ABD`ye gitmiştim.
• Görev yaptığım hastane de başımdan geçen ilginç bir hadiseyi sizlerle paylaşmak istedim.
• Amerika`ya gittiğim ilk yıllar... New York`da Medikal Center Hospital`da
• görev başlamıştım.
• Fakat vazifem kan almak, kan vermek, serum takmak, elektrokardiyografi çekmek gibi isler...
• Yeni gelmiş doktorlar hemen doğrudan hasta muayenesine, tedavisine verilmiyor.
• Diğer zamanlarda da laboratuarda çalışıyorum.
• Bir hastaya gittim. Yaşlıca bir adam, tahminen yetmiş beş yaşlarında 'kan vereceğim kolunuzu açar mısınız?'dedim.
• Adamcağız kanserdi ve ayni zamanda kansızdı. Kolunu açtım,
• Baktım pazusunda Türk bayrağı dövmesi var.
• Çok ilgimi çekti, kendisine sormadan edemedim:
• 'Siz Türk müsünüz?'
• Kaslarını yukarıya kaldırarak 'hayır' manasına bir işaret yaptı.
• Ama ben hala merak ediyorum.
• 'Peki, bu kolunuzdaki Türk bayrağı nedir?'
• 'Aldırma öylesine bir şey işte.' dedi.
• Ben yine ısrarla:
• 'Fakat benim için bu çok önemli,
• çünkü bu benim milletimin bayrağı, benim bayrağım...' dedim..
• Bu söz üzerine gözlerini açtı.
• Derin derin yüzüme baktı ve mırıltı halinde sordu:
• 'Siz Türk musunuz?'
• Evet Türk`üm.
• İhtiyar gözlerime tanıdık bir göz arıyor gibi baktı.
• Anlatmaya başladı:
• 'Yıl 1915. Çanakkale diye bir yer var Türkiye`de.
• Orada savaşmak üzere bütün Hıristiyan devletlerden asker topluyorlardı.
• Ben, Avustralya Anzaklarindandim. İngilizler bizi toplayıp dediler ki:
• 'Barbar Türkler Hıristiyan dünyasını yakıp yıkacaklar.
• Bütün dünya o barbarlara karşı cephe açmış durumda.
• Birlik olup üzerlerine gideceğiz.
• Bu savaş çok önemlidir.'
• Biz de inandık sözlerine ve savaşmak isteyenler arasına katildik.
• Beynimizi yıkayan İngilizler Türklere karşı Topladığı askerlerin tamamını
• Çanakkale`ye sevk ediyormuş.
• Bizi gemilere doldurup Mısır`a getirdiler, orada birkaç ay talim gördük,
• sonra da bizi alıp Çanakkale`ye getirdiler.
• Savaşın şiddetini ben ilk orada gördüm.
• Öyle ki denize düsen gülleler suları metrelerce yukarı fışkırtıyor,
• gökyüzünde havai fişekler geceyi gündüze çeviriyordu.
• Her taarruzda bizden de Türklerden de yüzlerce insan hayatinin baharında can veriyordu.
• Fakat biz hepimiz Türklerdeki gayret ve cesareti gördükçe şaşırıyorduk.
• Teknolojik yönden çok üstün olduğumuz gibi sayı bakımından da fazlaydık. Peki, onlara bu cesaret ve kuvveti veren şey neydi?
• İlk baslarda zannediyordum ki İngilizlerin bize anlattığı gibi Türkler barbarlıktan böyle saldırıyorlar.
• Meğer bu barbarlıktan değil yüreklerindeki vatan sevgisinden kaynaklanıyormuş . Biz karaya çıktık. Taarruz edeceğiz, bizi püskürtüyorlar.
• Tekrar taarruz ediyoruz, bizi yine püskürtüyorlar
• Tekrar taarruz ediyoruz..
• Derken böyle bir taarruzda başımdan yediğim bir dipçik darbesiyle kendimden geçmişim.
• Gözlerimi açtığımda kendimi yabancı insanların arasında buldum
• Nasıl korktuğumu anlatamam.
• İngilizler bize Türkleri barbar, vahşi kimseler olarak tanıttı ya...
• Ama dikkat ettim, bana hiç de öfkeli bakmıyorlar, yaralarımı sarmışlar.
• İyice kendime gelince bu defa çantalarında bulunan yiyeceklerinden ikram ettiler bana.
• İyi biliyorum ki onların yiyecekleri çok çok azdı.
• Bu haldeyken bile kendileri yemeyip bana ikram ediyorlardı.
• Şok oldum doğrusu. Dedim ki kendi kendime:
• Bu adamlar isteseler beni su anda öldürürler ama öldürmüyorlar,
• Beni doyuruyorlar.
• Veyahut isteseler önceden öldürebilirlerdi. Hâlbuki beni cephenin gerisine götürdüler.
• Biz esirlere misafir gibi davranıyorlardı.
• Bu duygularla`Yazıklar olsun bana` dedim.
• Böyle asil insanlarla ben niye savaşıyorum, niye savaşmaya gelmişim?
• Bu İngiliz milleti ne yalancıymış, ne kadar Türk düşmanıymış` diyerek pişman oldum.
• Ama bu pişmanlığım fayda etmiyor ki...
• Bu iyiliğe karşı ne yapsam diye düşündüm durdum günlerce.
• Nihayet bizi serbest bıraktılar.
• Memleketime döndüm.
• İşte memlekette Türk milletini ömür boyu unutmamak için koluma bu Türk bayrağı dövmesini yaptırdım.
• Bu bayrağın esrarı bu işte.'
• Benim gözlerim dolu dolu ihtiyara bakarken o devam etti: 'Talihin cilvesine bakin ki o zaman ölmek üzereyken yaralarımı iyileştirerek sıhhate kavuşmama çabasarf eden Türklerdi.
• Simdi de Amerika gibi bir yerde yıllar sonra yine iyileştirmeye çaba sarf
• eden bir Türk..Ne garip değil miAvustralya`dan Amerika`ya gelirken bir Türk ile böyle karşılaşacağımı hitahmin etmezdim.
• Siz Türkler gerçekten çok merhametli insanlarsınız.
• Bizi hep kandırmışlar, buna bütün kalbimle inanıyorum.'
• Bu sözlerin ardından nemli gözlerle 'Bana adinizi söyler misiniz?'dedi.
• 'Ömer' cevabini verdim.
• Merakla tekrar sordu: 'Peki niçin Ömer ismini vermişler sana?'
• —Babam Müslümanların ikinci halifesinin isminden ilham alarak bana Ömer adini vermiş.
• -Senin adın Müslüman adı mı?
• Ben, 'Evet, Müslüman adı.' deyince yüzüme baktı, doğrulmak istedi.Onun yatakta oturmasına yârdim ettim.
• özleri dolu doluydu. Yüzüme bakarak dedi ki:
• 'Senin adin güzelmis. Benim adim şimdiye kadar Josef Miller` şimdiden sonra
• 'Anzaklı Ömer' olsun.'
• 'Olsun' dedim.
• —Peki, hekim beni Müslüman eder misin?
• Müslüman olmak zor mu?
• Şaşırdım, nasıl da birdenbire Müslüman olmaya Karar vermişti? Meğer o bunu hep düşünüyormuş da kimseyle konuşup soramadığı için
• gerçekleştirememiş
• 'Tabii' dedim. 'Müslüman olmak çok kolay.'
• Sonra kendisine imanın ve İslam`in şartlarını anlattım, kabul etti. Hem kelime-i Şahadet getiriyor, hem de ağlıyordu.
• Mırıldandı:
• 'Siz Müslümanlar tespih çekersiniz, bana da bir tespih bulsan da ben de
• yattığım yerden teşbih çekerek Tanrı`yi ansam olur mu?'
• Bu sözden de anladım ki dedelerimiz savaş esnasında Tanrı`yi zikretmeyi
• ihmal etmiyormuş.
• Sonrasında bir tespih bularak kendisine getirdim.
• Hasta yatağında tespih çekiyor, biz de tedavisiyle ilgileniyorduk.
• Bir gün yanına gittiğimde samimi bir şekilde rica etti:
• 'Beni yalnız bırakma olur mu?'
• —Ne gibi Ömer amca? —Ara sıra gel de bana İslam`i anlat!
• Sen çok güzel şeylerden bahsediyorsun.
• O sözleri duydukça kalbim ferahlıyor.
• O günden sonra her gün yanına gittim, bildiğim kadarıyla dinimizi anlattım.
• Fakat günden güne eriyip tükeniyordu. Kaç gün geçti tam hatırlamıyorum, hastanenin genel hoparlöründen bir anons
• duydum:
• >Doktor Ömer, lütfen, 217 numaralı odaya gelin!'
• Hemen yukarı çıktım.
• Ömer amcanın odasına vardığımda gördüğüm manzara aynen şöyleydi:
• Sağ elinde tespih, açık duran sol kolunun pazusunda dövme Türk bayrağı, göğsünde imanıyla koskoca Anzaklı Ömer son anlarını yaşıyordu.
• Hemen başucuna oturdum, kendisine kelime-i şahadet söylettim, o şekilde
• kucağımda ruhunu teslim etti...
• Ne yalan söyleyeyim ağladım, ağladım, ağladım...