Her taarruzda bizden de Türklerden de yüzlerce insan hayatinin baharında can veriyordu.
Fakat biz hepimiz Türklerdeki gayret ve cesareti gördükçe şaşırıyorduk.
Teknolojik yönden çok üstün olduğumuz gibi sayı bakımından da fazlaydık. Peki, onlara bu cesaret ve kuvveti veren şey neydi?
İlk baslarda zannediyordum ki İngilizlerin bize anlattığı gibi Türkler barbarlıktan böyle saldırıyorlar.
Meğer bu barbarlıktan değil yüreklerindeki vatan sevgisinden kaynaklanıyormuş . Biz karaya çıktık. Taarruz edeceğiz, bizi püskürtüyorlar.
Tekrar taarruz ediyoruz, bizi yine püskürtüyorlar
Tekrar taarruz ediyoruz..
Derken böyle bir taarruzda başımdan yediğim bir dipçik darbesiyle kendimden geçmişim.
Gözlerimi açtığımda kendimi yabancı insanların arasında buldum
Nasıl korktuğumu anlatamam.
İngilizler bize Türkleri barbar, vahşi kimseler olarak tanıttı ya...
Ama dikkat ettim, bana hiç de öfkeli bakmıyorlar, yaralarımı sarmışlar.
İyice kendime gelince bu defa çantalarında bulunan yiyeceklerinden ikram ettiler bana.
İyi biliyorum ki onların yiyecekleri çok çok azdı.
Bu haldeyken bile kendileri yemeyip bana ikram ediyorlardı.
Şok oldum doğrusu. Dedim ki kendi kendime:
Bu adamlar isteseler beni su anda öldürürler ama öldürmüyorlar,
Beni doyuruyorlar.
Veyahut isteseler önceden öldürebilirlerdi. Hâlbuki beni cephenin gerisine götürdüler.
Biz esirlere misafir gibi davranıyorlardı.
Bu duygularla`Yazıklar olsun bana` dedim.
Böyle asil insanlarla ben niye savaşıyorum, niye savaşmaya gelmişim?
Bu İngiliz milleti ne yalancıymış, ne kadar Türk düşmanıymış` diyerek pişman oldum.
Ama bu pişmanlığım fayda etmiyor ki...
Bu iyiliğe karşı ne yapsam diye düşündüm durdum günlerce.
Nihayet bizi serbest bıraktılar.
Memleketime döndüm.
İşte memlekette Türk milletini ömür boyu unutmamak için koluma bu Türk bayrağı dövmesini yaptırdım.
Bu bayrağın esrarı bu işte.'
Benim gözlerim dolu dolu ihtiyara bakarken o devam etti: 'Talihin cilvesine bakin ki o zaman ölmek üzereyken yaralarımı iyileştirerek sıhhate kavuşmama çabasarf eden Türklerdi.
Simdi de Amerika gibi bir yerde yıllar sonra yine iyileştirmeye çaba sarf
eden bir Türk..Ne garip değil miAvustralya`dan Amerika`ya gelirken bir Türk ile böyle karşılaşacağımı hitahmin etmezdim.
Siz Türkler gerçekten çok merhametli insanlarsınız.
Bizi hep kandırmışlar, buna bütün kalbimle inanıyorum.'
Bu sözlerin ardından nemli gözlerle 'Bana adinizi söyler misiniz?'dedi.
'Ömer' cevabini verdim.
Merakla tekrar sordu: 'Peki niçin Ömer ismini vermişler sana?'
—Babam Müslümanların ikinci halifesinin isminden ilham alarak bana Ömer adini vermiş.
